Tydzień tempranillo.

Ubiegły tydzień obfitował w emocje związane z 100. rocznicą odzyskania niepodległości przez Polskę na bardzo wielu polach. Działo się co nieco w kulturze, sporo w polityce, także w winnej blogosferze nie zabrakło polskich wątków, kto żyw otwierał polskie wino (i polskie Świętomarcińskie) i stawiał obok gęsiny (bo na św. Marcina...), wszak dwie tradycje łączyły się w całość jednego dnia. Sam nie wiem, co w tym dniu jest ważniejsze: flaga biało-czerwona, wino, czy gęś (choć Polacy nie gęsi...). Tak czy owak ja w dzień świąteczny pracowałem dla ludu zupełnie jak święty Marcin, obie ręce zajęte robotą, to flagą nie pomachałem, wina na zakładzie pić nie mogłem, a i gęsi nie miał kto przyrządzić, bo lepsza połowa na zagranicznych wojażach czas spędzała (i też służbowo). Niedziela zatem zbyt uroczysta nie była, za to kilka dni ją poprzedzających spędziłem na degustacji win hiszpańskich, co wpisało się w celebrowanie Międzynarodowego Dnia Tempranillo (8 listopada), przy czym moja zabawa trwała aż trzy dni: w wigilię święta, w święto właściwe i w poświąteczne poprawiny.

Tyle wstępu, teraz czas na wina:

Jak ten czas leci, wydawało mi się, że kupowałem to wino w wakacje, a się okazało, że owszem, w czasie kanikuły, tyle że zimowej. Nie spoźniłem się w każdym razie, wino miało mocną strukturę opartą na kwasowości, wspomaganą alkoholem i formowaną za pomocą beczki. Schodzić z ziemskiego padołu raczej jeszcze nie zamierza. Czuć solidność i krzepkość, na szczęście jest też trochę owocu, ale nie tak znów dużo. Cena ok. 70 zł. Ja swoje kupiłem w Leclerku, ale do Polski chyba importuje je M&P Wines.

Post udostępniony przez Mariusz Boguszewski (@mboguszewski) Lis 8, 2018 o 10:55 PST

Wino mocno ściśnięte niestety, być może to kwestia młodości, albo dość kapryśnego rocznika, za jaki uważa się 2013. Mimo tego marcowy Decanter umieścił je w gronie 30-tu niedrogich i wartych uwagi win z Hiszpanii. Zalecam solidne napowietrzanie lub odczekanie doby, albo nawet dwóch jeśli chcecie naprawdę czerpać radość z picia tego wina. #wine #spain #wino #hiszpania #beronia #rioja #winelover #wineblogger #instawie #reserva2013

Post udostępniony przez Mariusz Boguszewski (@mboguszewski) Lis 10, 2018 o 12:47 PST

Nie było to wino najtańsze, coś ok. 100 zł, ale tak ładnie wchodzi, że nie żałuję ani jednej złotówki. #wine #spain #wino #hiszpania #tempranillo #rioja #winelover #instawine #wineblogger #cotodeimaz

Post udostępniony przez Mariusz Boguszewski (@mboguszewski) Lis 9, 2018 o 1:09 PST

Podsumowując: Coto de Imaz Gran Reserva 2010 polecam z całego serca dziś i pewnie jeszcze przez kilka lat będzie Was cieszyć; z Beronia Reserva 2013 możecie się jeszcze wstrzymać z piciem, ale można robić zapasy na przyszłość; Vega del Rio Reserva 2010 trzyma się świetnie (przynajmniej taka była moja butelka), alkohol może trochę dać się we znaki, ale dekantacja i dłuższe napowietrzanie dobrze mu zrobią, a Wam dadzą więcej radości.