Zlot Winopisarzy.

Zlot koleżanek i kolegów piszących o winie odbył się 8 marca - niby niedawno, ale na tyle dawno, że stracił już dziś swoją news-ową świeżość. Kogo ten temat zainteresował, ten się dowiedział sporo od innych winopijców. Mi zabrakło refleksu. Jak pewnie już wiecie tego dnia miały miejsce trzy degustacje tematyczne: Burgundia prowadzona przez Tima Atkina - guru światowego pisarstwa o winie, Włochy prowadzone przez Wojciecha Bońkowskiego - guru polskiego winopisarstwa*, oraz Bordeaux prowadzone przez Marka Bieńczyka - niedoścignionego guru pisarstwa w ogóle.

O ile o Burgundii i Włoszech moi koledzy wspomnieli co nieco, o tyle o Bordeaux nie napisał chyba nikt, pozwólcie, że zajmę swoją niszę. Nie dlatego, żebym się na Bordeaux znał. Ale dlatego, że nawet gdyby Bieńczyk opowiadał o winach mołdawskich, to też bym do niego przyszedł. Nie ma co ukrywać - przeglądając listę win - można było odnieść wrażenie, że Bordeaux na tle swych konkurentów wyglądało dość blado. Sam pewnie z miłości poszedłbym na Włochy, z ciekawości na Burgundię, ale z fascynacji Bieńczykiem poszedłem do bordoskiego piekła. Pan Marek tego dnia pewnie wolałby pić burgunda, zwłaszcza że Domaine de la Romanée-Conti Romanée-Saint Vivant Grand Cru potrafi rozbudzić wyobraźnię. „Byłem na górze, dali mi spróbować” - powiedział z wymownym uśmieszkiem na ustach i z błyskiem w oku.

Zasiedliśmy do naszych kieliszków. Trzon degustacji bordoskich win stanowiły etykiety dostępne jeszcze w Lidlu - sponsorze zlotu, choć szansy na powtórzenie w przyszłości takich win jak Château Talbot (Saint-Julien), czy Château Chauvin (Saint-Emilion), w dodatku w mocno konkurencyjnych cenach, raczej nie będzie. Coś tam wpadło jeszcze od Mielżyńskiego, coś z Vini e Affini, ale to był początek listy, na jej końcu zaś budzące nadzieje etykiety jak Château Leoville-Las Cases (Saint-Julien), czy Château Palmer (Margaux).

Château Leoville-Las Cases pochodziło z rocznika 1970. „Ktoś próbował to przed chwilą” - rozpoczął Marek Bieńczyk - „stwierdził, że będziemy pili trupa”. Wino miało niespotkane wcześniej dla mnie aromaty ewoluowanego wina, najstarsze roczniki jakie piłem - 1973 i 1975 - nie miały takich aromatów, ale w ustach rzeczywiście były żywe, z zachowanym jako tako owocem. W tym przypadku pozostała jedynie kwasowa struktura i nic więcej. Coś na kształt budynku po bombardowaniu, żelbetonowe słupy trzymają konstrukcję, ale w środku pustka i… śmierć.

Château Palmer było winem znacznie młodszym, bo z rocznika 1989 - podobno bardzo dobrym w Bordeaux. „Byłem u nich, mieli mi dać butelkę” - snuje swą opowieść Bieńczyk - „marzyłem o 1989, dali 1990, jeszcze jej nie otworzyłem”. Niewątpliwie było to wino, na które Marek czekał tego dnia, lekarstwo na ból po braku Romanée-Saint Vivant. Ale, mam wrażenie, nie spełniło swojej roli. Jeszcze żyło, choć oddech był ledwie wyczuwalny, przedśmiertny. Był jeszcze moment obrony prowadzony przez walecznego obrońcę młodzieńczych wspomnień, ale sił zabrakło, barykady upadły. Błysk w oku Bieńczyka stracił swój blask.

Nieważne. To on był gwiazdą wieczoru.

--------------------------------------------------------------

Bordeaux z Markiem Bieńczykiem próbowała również Dota

--------------------------------------------------------------
*w najmniejszym stopniu nie umniejszam roli Wojtka na arenie międzynarodowej, na której jest on równie aktywny.